Namaszczenie chorych

Chrystus przyszedł na ziemię, aby być lekarzem ciał i dusz ludzkich. W Ewangelii wg św. Mateusza czytamy: „Byłem chory, a odwiedziliście mnie” (Mt 25,36). Zmartwychwstały Chrystus ponawia posłanie, które wielokrotnie kierował do swoich uczniów: „W imię moje … na chorych ręce kłaść będą, a ci odzyskają zdrowie” (Mk 16,17-18).

Kościół wierzy i wyznaje, że wśród siedmiu sakramentów istnieje jeden specjalnie przeznaczony do umocnienia osób dotkniętych chorobą – sakrament namaszczenia chorych.

Namaszczenie chorych nie jest sakramentem przeznaczonym tylko dla tych, którzy znajdują się w ostatecznym niebezpieczeństwie utraty życia.

Wystarczającym powodem, aby otrzymać sakrament chorych jest poważna choroba, groźba niebezpieczeństwa śmierci (np. przed poważną operacją), czy też podeszły wiek osoby.

Jeśli chory, który został namaszczony, odzyskał zdrowie, w przypadku nowej ciężkiej choroby może ponownie przyjąć ten sakrament. W ciągu tej samej choroby namaszczenie chorych może być udzielone powtórnie, jeśli choroba się pogłębia. Nie ma potrzeby cyklicznego przyjmowania sakramentu chorych, jeśli stan osoby się nie zmienia.

Sakrament chorych udzielany osobom, które kończą swoje ziemskie życie, połączony z przyjęciem Komunii Świętej nosi dodatkowo nazwę wiatyku.

W naszej parafii kapłani odwiedzają chorych ze spowiedzią, komunią świętą i sakramentem chorych w każdą pierwszą sobotę miesiąca.

Gdy pojawia się potrzeba udzielenia takiego sakramentu osobie chorej, lub umierającej sakrament jest udzielany w dowolnym czasie po wyraźnej prośbie chorego, lub najbliższej rodziny.

W mieszkaniu chorego, do którego przychodzi kapłan powinno być przygotowane miejsce nakryte kawałkiem białego obrusu z postawionym krzyżem i zapaloną święcą, na którym kapłan może złożyć bursę z Najświętszym Sakramentem i Świętymi Olejami.